Man on the run – Tom Doyle

Tussen 1969 en 1981 was Paul McCartney een ‘man on the run’: voor zijn recente verleden als Beatle, voor zijn afschuwelijke breuk met zijn bandleden, voor de torenhoge verwachtingen waarmee elke stap van hem werd omgeven. 

Om het tijdperk van The Beatles bewust mee te maken ben ik te laat geboren, maar wat na 1970 kwam heb ik gevolgd, tot aan de dag van vandaag. Het eerste McCartney album dat ik hoorde was Ram, kort nadat het uitgekomen was. En ik vond het prachtig, het is nog steeds één van mijn favoriete McCartney lp’s. 

De periode die volgde op het einde van The Beatles was met name voor Paul McCartney zwaar, hij was het die publiekelijk bekend maakte dat The Beatles niet meer zouden samenwerken, hij spande een rechtzaak tegen de andere drie aan, hij moest hard werken om uit de schaduw van The Beatles te komen. De andere stapten al snel uit die schaduw, John Lennon en George Harrison hadden al direct groot artistiek succes met hun solo lp’s, en tot ieders verrassing scoorde Ringo Starr in 1974 gigantisch met de lp Ringo en de bijbehorende single Photograph.

McCartney’s eerste lp’s: McCartney, Ram, Wings wild life en Red rose speedway konden niet op veel kritische bijval rekenen, hoewel de verkoopcijfers beslist niet slecht waren, en er nog steeds nummer 1 hits gescoord werden. Pas met Band on the run was McCartney helemaal terug en waar zijn voormalige bandgenoten langzaam aan minder populair werden groeide Wings uit tot een supergroep. 

 ‘Echt, ik probeer een vrij normaal leven te leiden. Het enige abnormale is dat ik Paul McCartney ben.’

In Man on the run behandelt Tom Doyle McCartney in de jaren zeventig. Ik heb een hekel aan schrijvers die McCartney afdoen als een wat mindere artiest en alleen aandacht schenken aan zijn mindere muziek. Wat mij betreft is Paul McCartney een muzikale grootheid en dat hij, door gebrek aan tegenspraak, ook mindere nummers heeft opgenomen doet daar niets aan af. McCartney is daar regelmatig eerlijk over, hij geeft bijvoorbeeld toe dat het idee om Mary had a little lamb op te nemen geen goed idee was.

Doyle heeft een evenwichtig verhaal geschreven, kritisch waar nodig, maar met liefde voor de artiest. In 300 bladzijden kun je niet 10 jaar behandelen, zeker niet omdat er in die tijd enorm veel gebeurde in het leven van Paul McCartney. Er is geen decenium, na The Beatles, waarin hij zo veel deed, ondanks dat brengt Doyle een vrij compleet verhaal.

Dat Doyle verschillende interviews met McCartney heeft gehouden is waardevol en in de wereld van boeken over The Beatles – solo en samen – bijzonder, aan het eind van het boek kijken auteur en McCartney samen terug op de jaren zeventig.

Evenals zoveel boeken over groepen/artiesten lijdt ook dit boek aan het euvel dat er weinig aandacht aan de muziek geschonken wordt, en daar gaat het uiteindelijk toch om. Er is meer aandacht voor de muziek dan in de gemiddelde biografie over McCartney, maar wat mij betreft nog steeds te weinig. Wat dat betreft komt de fan nu aan zijn trekken met het boek: McCartney –The lyrics. 

Ondanks dit minpuntje is Man on the run een onmisbaar boek, je krijgt een sterke reconstructie van Paul McCartney de jaren zevenig. Aanrader voor de serieuze liefhebber.

Man on the run

Tom Doyle

2014

Kosmos Uitgevers