Heinz Linge – In het voetspoor van de Fürher.

Ik was zo onder de indruk van Hitler en gehoorzaamde hem zo totaal dat er voor mij maar één mogelijkheid was: mijn positie liet niet toe persoonlijke bedenkingen tot grondslag van mijn optreden te maken. En daar liet ik het dan ook bij tot het bittere einde. Ik kon en mocht mij absoluut niet veroorloven mijn doen en laten van welke beslissing van Hitler dan ook afhankelijk te maken, terwijl ik als een hem zeer toegewijde ondergeschikte had gezworen met mijn leven altijd en onder alle omstandigheden voor hem in te staan.

Bovenstaande maakt duidelijk hoe Linge tegen Hitler aankeek, tijdens, maar ook na de oorlog. Na de oorlog liet Linge de gebeurtennissen aan zijn geestesoog voorbij trekken en vielen hem details op die hem tijdens de oorlog ‘tot nadenken hadden moeten stemmen.’ Geen sterke afkeuring van wat hij had gezien. Linges bewondering voor Hitler ontstond al vroeg in jaren dertig. Linge had een speciale positie in Hitlers ‘hofhouding’, alleen Hitler was zijn superieur, ook hooggeplaatsten als Himmler en Borman waren niet bevoegd hem bevelen te geven. Dat bond Linge natuurlijk op een bijzondere manier aan Hitler. De schrijver legt uit dat het voor hem onmogelijk was Hitler niet te zien als geniaal en onvervangbaar. Dagelijks zag hij hoe alleen al de groten van het Rijk hem met grenzeloos respect bejegenden.

Linge geeft af en toe zijn mening, en dan wordt het wat mij betreft interessant want zo krijgt de lezer een kans Linge te leren kennen. Zo is hij er van overtuigd dat Hitler afwist van de vlucht van Hess naar Engeland.

Na de oorlog namen velen afstand van Hitler, het Duitse leger handelde bijvoorbeeld in opdracht van Hitler, maar had de oorlog en alles wat daarmee samenhing nooit gewild. Velen waren ineens ook beslist geen kritiekloze volgers geweest. Zo wordt verteld dat generaal Von Saucken toen hij bij Hitler in de bunker verscheen niet de Hitlergroet bracht, zijn wapen niet had afgegeven en Hitler aanspraak met meneer Hitler en niet met mein Fürher, verder weigerde hij, met de vlakke hand op de tafel slaand, een opdracht van Hitler met de woorden ‘Ik denk er niet aan.’  Linge maakt duidelijk dat iets dergelijks nooit gebeurde.

Linge schrijft verder in het boek dat hij Hitler, als dat nodig geweest was, wel had tegengesproken. Hitler had volgens Linge een ijzersterk geheugen, wanneer een gesprekspartner met Hitler van mening verschilde over wat er in eerder gesprek gezegd was werd Linge naar de stenografische protocollen gestuurd en hij kwam dan altijd terug met de mededeling dat de Fürher gelijk had. Linge voegt daar aan toe:’ Als het anders geweest was, had ik dat natuurlijk te allen tijde gezegd.’  Ja ja. Een bladzijde verder vertelt Linge echter dat Hitler voor een belangrijke ontmoeting weer eens enorm uit zijn mond stonk en dat hij daar het liefst wat van gezegd had, maar dat deed hij niet.

Sensatie baarde dit boek toen het uitkwam met de mededeling dat Hitler in de Eerste Wereldoorlog met een Belgische vrouw een zoon had gekregen. Naderhand is gebleken dat dit niet waar is.

Opmerkelijke bewering:  blz. 143: ‘Toen er na december 1944 een eind kwam aan onze successen aan het westelijk front….. .’ De successen waren toch echt eerder verleden tijd.  Ook opmerkelijk: ’De leegloper Hitler, die zijn tijd verdeed met reizen, kletsen, grammofoonplaten luisteren, filmbezoek en dommelen bestaat alleen in de fantasieën van enkele biografen.’ ‘Hitler was zelfs tijdens het eten nog bezig met zijn werk. Zijn gasten luisterden aandachtig toe.’ Daar zijn toch wel andere verhalen over bekend.

Dat Linge misschien niet goed wist hoe zwaar het Duitse volk leed komt naar voren als hij de ‘zware reis’ van Hitler beschrijft  als deze in maart 1945 nog één keer naar het front gaat. ‘Hitler ging de beproeving niet uit de weg.’ 

Eén ding wist hij zeker niet: ‘Wat er tijdens de oorlog in de concentratiekampen voorviel bleef verborgen voor mij, zoals voor iedereen in Hitlers omgeving. Pas in Russische krijgsgevangenschap hoorde ik dat er de concentratiekampen gaskamers en verbrandingsovens waren geweest.’ Weer iemand die zijn verantwoordelijkheid ontloopt.

Na ‘Tot het laatste uur’ van Traudl Junge besloot ik nog een boek geschreven door iemand uit Hitlers directe omgeving te lezen, de schrijvers zijn niet te vergelijken, Junge kwam pas laat bij Hitler en werkte lang niet zo intensief en lang met hem samen als de overtuigde ss’er Linge. Zonder meer een interessant boek, maar het is van belang om in het oog te houden dat het geschreven is door iemand die bij de organisatie hoorde en die geen blijk van spijt of wroeging geeft.

In het voetspoor van de Fürher.

Heinz Linge.

Uitgeverij Kadmos.

1985.