De Nederlandse krijgsmacht tijdens de dekolonisatie van Nederlands-Indië 1945-1950 – Bauke Geersing.

Dit is geen wetenschappelijke geschiedschrijving, dit is geschiedenisvervalsing.

(Bauke Geersing).

Aanleiding voor dit boek is een door de regering in december 2016 ingesteld breed onderzoek naar de dekolonisatie van Nederlands-Indë 1945-1950.

Op 17 februari 2022 zal in het gebouw van de Koninklijke Academie van Wetenschappen een persconferentie worden gegeven waarin de uitkomst van het onderzoek bekend zal worden gemaakt.

Het onderzoek wordt, mede, uitgevoerd door het Nederlands Instituut voor Militaire Historie. (NIHM).

Het NIHM heeft onlangs een nieuw deel van de serie: ‘Militaire Geschiedenis van Nederland’ uitgebracht: ‘Krijgsgeweld en Kolonie –  Opkomst van Nederland als koloniale mogendheid 1816-2010.’

Bauke Geersing reageert met dit boek op bovengenoemde publicatie van het NIHM. De publicatie sluit volgens hem aan bij een trend die er als volgt uitziet: Een eenzijdig vooringenomen niet-wetenschappelijk onderzoek dat gebruikt wordt om de Nedelandse veteranen te beschadigen. Historici met antikoloniale opvatting zijn meer bezig met het neerzetten van een negatief beeld van de Nederlandse militairen dan met objectieve geschiedschrijving.

Eén van de hoofdgedachten van Geersing is dat je het verleden niet mag be- of veroordelen met het morele perspectief van nu. De NIHM doet dat volgens Geersing wel en om hun gelijk te halen negeren ze onwelvallige bronnen, veranderen feiten en meer.

In het NIHM boek wordt volgens Geersing op vreemde wijze onderscheid gemaakt tussen gewelddadigheden begaan door zgn. ‘onafhankelijkstrijders’ en de ‘koloniale onderdrukkers’. Het geweld van de eerste, terreur en de tactiek van de verschroeide aarde, die veel Indonesische boeren en dorpelingen het leven dan wel hun voedingsbron kostte,wordt gerechtvaardigd, het doel heiligt de middelen. Het optreden van de koloniale onderdrukkers wordt vervolgens getoetst aan allerlei rechtsgronden en internationale afspraken.Aan de Republikeinse Strijdkrachten worden positieve woorden gewijd, wat over de Nederlandse Strijdkrachten wordt geschreven laat zich raden.

In het derde hoofdstuk geeft Geersing enkele voorbeelden van verdraaiïngen van de geschiedenis uit het boek van het NIHM. Het volgende hoofdstuk, over de door de auteurs aangebrachte fasering, bevat echter de veel voorbeelden van subjectieve geschiedenisschrijving.

Geersing besluit zijn boek met maar liefst vier bladzijden vragen aan de auteurs van het NIHM. 

Dat Nederland, en dan vooral de regering, zich vaak slecht gedragen heeft tijdens de dekolonisatie is voor mij onweerlegbaar. Daarover berichten is echter niet de insteek van dit boek.

Een beetje lachwekkend zijn wat mij betreft twee voorbeelden die Geersing geeft over het welbevinden van de Indische bevolking onder bewind van de Nederlanders. Hij haalt twee bronnen aan, die schrijven respectievelijk: ‘The natives passed their days happily under Dutch rule., (blz. 23) en ‘The Dutch are are for the natives, they make them self-supporting so that they lack nothing. The result is that the place may be called a paradise.’ (blz.26) Leven als in een paradijs?, dat lijkt me toch ietwat overdreven.

Is Bauke Geersing alwetend?, natuurlijk niet, maar zijn betoog komt zeer aannemelijk over, zijn teksten worden degelijk met bronnen onderbouwd.

Het is een heel interessant boek voor wie van geschiedenis houdt, want het gaat hier niet alleen om het onderwerp ‘Dekolonisatie van Nederlands-Indië’, maar ook om de vraag ‘Hoe schrijf je over  geschiedenis?’  Lees het vooral zelf en bepaal je mening.

De Nederlandse krijgsmacht tijdens de dekolonisatie van Nederlands-Indië 1945-1950 

Bauke Geersing.

2021 

Aspekt