Paula Deutscher – Een eigen ontwerp van liefde.

Ik vind het niet leuk als ik een echte Hollandse meid moet zijn…. . Ik ben toch geen Hollandse meid? Maar ben ik dan een Papoes kindje? Nee, want ik ben wit. Wat ben ik dan? Dat weet ik niet. Toch verlang ik heel erg naar Holland. Het lijkt me zo spannend en fijn om naar Holland te gaan.

Paula Teutscher is in 1946 in Nieuw Guinea geboren. Haar vader is namens ‘de zending’ in Indonesië en werkt daar als onderwijzer. Haar ouders hebben al een zoon en een dochter.

Wanneer deze oudste kinderen 9 en 7 zijn worden  ze naar Holland gestuurd, om daar goed onderwijs te gaan volgen. ‘ Het is het beste voor de kinderen.’ Teitscher schrijft zakelijk, er komt voor het eerst wat emotie in haar verhaal als ze beschrijft hoe moeilijk haar ouders het met het vertrek van de kinderen hebben, ze zullen ze jaren niet zien. Laura zelf mist haar broer en zus al snel niet meer. 

Teutscher beschrijft in de eerste hoofdstukken en fijne kindertijd in Nieuw Guinea. Wanneer ze in 1954 met vader en moeder naar Holland gaat voelt ze zich ‘verdreven uit het paradijs.’  Terugkijkend concludeert ze dat er sprake was van een cultuurschok. 

In Holland woont het gezin, herenigd met broer en zus, met wie Laura nauwelijks nog een band voelt, eerst in het Zendingshuis in Oegstgeest, daarna in Rotterdam. Wanneer haar ouders weer naar Indonesië gaan komt Laura in een pleeggezin in Rotterdam, daarna woont ze achtereenvolgens bij mensen in Son, Eindhoven en Goes. Over het vertrek van haar ouders schrijft ze: ‘Het vertrek van mijn ouders, vlak voor mijn veertiende verjaardag in de zomer raakt me niet zo. Het lijkt iets vanzelfsprekends: ‘Zo is dat nu eenmaal bij ons.’ ‘ 

In Goes heeft ze het totaal niet naar haar zin, we komen echter niet te weten hoe de verhouding met haar pleegouders in praktijk is, wat veroorzaakt de spanningen?, we lezen alleen dat ze de tijd doorkomt door hard voor school te werken.

Hoe verloopt het leven van iemand wiens jeugd vanaf haar achtste jaar dit is: vader weg, moeder weg, vreemde kinderen toegevoegd en weer weggehaald. Na aankomst in Holland beleeft ze traumatische jaren met ingrijpende gevolgen. Het gezin was geen veilige plek, het was als los zand.  Zoals ze schrijft: ‘Indien de spelers in het veld vaak worden worden gewisseld wordt het spelbeeld onrustig.’ Dat is precies hoe je haar leven kunt beschrijven: onrustig. 

Af en toe komen de ouders ter sprake, zoals wanneer ze zwanger is: ‘Ik ga het mijn dochter heel anders doen dan mijn ouders met mij.’ Wanneer de schrijfster voor langere tijd in het ziekenhuis moet verblijven wordt zij gescheiden van haar dochtertje. Het verscheurt haar. Haar ervaringen hebben haar geleerd dat dit pijn in de ziel van het meisje gaat aanrichten.

Paula Teutscher heeft flink haar best moeten doen om zich staande te houden, dit deed ze onder meer door de studie theologie maar vooral door de opleiding psychotherapeute. Teutscher denkt veel na over het leven en bezinning. Ze zoekt liefde in relaties en vindt die uiteindelijk ook.  Het boek biedt een indringend pakkend verhaal.

Paula Teutscher.

Een eigen ontwerp van liefde – Zendingskind in West Papua: een lange weg naar huis.

2021

Uitgeverij Aspekt.

Paula Teitscher woont in Driebergen, het boek is in de boekhandel te koop, maar ook bij haar te verkrijgen: paulateutscher@hetnet.nl